ว่าด้วยเรื่องของความช้าในยุคที่แข่งขันกันที่ความเร็ว
จากยุคปลาใหญ่กินปลาเล็ก เข้าสู่ยุคปลาเร็วกินปลาช้า ความช้าแลดูเป็นสิ่งที่ไม่มีใครต้องการแล้วงั้นหรอ
ตั้งแต่มนุษย์วัดเวลาได้ จากนั้นมาเวลาก็กลายมาเป็นตัววัดมนุษย์เรามาตลอด
เวลาถูกแบ่งซอยออกเป็นหน่วยเล็กหน่วยน้อยที่วัดค่าได้แน่นอน จนทำเอาเสน่ห์ของเวลาหายไปด้วยหรือเปล่า?
เราเคยมีเวลาละเลียดละเมียดในการกิน..
แต่ทุกวันนี้เรากินเพื่อให้รีบอิ่มโดยยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เรากินคืออะไร และมีที่มาที่ไปอย่างไร
ถ้าสังเกตุต่อเราจะพบว่าทุกวันนี้เราพยายามใช้เวลาให้คุ้มค่า แต่เราลืมการใช้ชีวิตไปหรือเปล่า?
หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ต่อต้านความเร็วนะครับ แต่ไม่เห็นด้วยกับความเร็วที่ไม่จำเป็น
ถ้ามันช้าได้ หลายๆครั้งความเนิบช้าก็กลับทำให้ได้ผลลัพธ์ที่มากกว่าความเร็วซะอีก
ทุกชีวิตต้องหาจังหวะที่เหมาะสมเหมือนคำว่า tempo giusto แปลว่าจังหวะที่เหมาะสมในการบรรเลงดนตรีให้ไพเราะ เพราะเร็วไม่ว่า..แต่ต้องช้าให้เป็น
อ่านเมื่อปี 2016