เล่มล่าสุดจากงานหนังสือล่าสุดที่ผ่านมา(ปลายปี2560)ของคุณ หนุ่มเมืองจันทร์ นักเขียนชายที่ทำให้ผมตกหลุมรักในสำนวนลีลาการเขียนของแกซะเหลือเกิน ในชื่อเล่มว่า “ชีวิตผิดได้” เหมือนจะ “ไม่ได้” แต่ก็มีการขีดฆ่าทับจงใจให้ดูออกว่าชีวิตจริงมันผิดได้เว้ย
ถ้าจะให้สรุปก็คงสรุปได้ไม่ยากเลยว่า เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ “ผิด” และ “พลาด” จากคนเก่งทั้งดังและไม่ดังจากทั่วโลก ที่กว่าจะเก่งและดังได้อย่างทุกวันนี้ในจริงในชีวิตเค้าเต็มไปด้วยบทเรียนจากความผิดพลาดมากมาย
และในโลกที่เราคุ้นเคยกับการ “ห้าม” การ “ผิด” ในแทบทุกเรื่องตั้งแต่เป็นเด็กเล็กจนเริ่มเข้าเรียน ตั้งแต่เลิกเรียนจนเข้าสู่วัยทำงาน เราถูกหล่อหลอมสั่งสอนเหลือเกินให้อย่าทำพลาด หลีกเลี่ยงความเสี่ยงที่จะทำผิด โดยหารู้ไม่ว่าเส้นทางสู่ความสำเร็จของคนที่ประสบความสำเร็จทั้งหลายนั้น เต็มไปด้วยบทเรียนจากความผิดพลาดที่ยากจะมีสอนจากที่ไหน
เหมือนประโยคนึงที่ผมจำเนื้อหาได้ แต่กลับจำไม่ได้ว่าใครเป็นคนพูดว่า “คนที่ไม่เคยทำอะไรผิดพลาด คือคนที่ไม่เคยลงมือทำอะไรเลย” ถ้าใครรู้ว่าใครเป็นคนพูดช่วยกระซิบบอกผมทีผมอยากตามมาเติมเครดิตให้เจ้าของครับ
หนุ่มเมืองจันทร์ พูดประโยคนึงได้น่าสนใจว่า “วันที่อยู่ในห้องเรียนเราจะได้ “บทเรียน” ก่อนที่จะลงมือทำ “บททดสอบ” แต่ในชีวิตจริงเราจะต้องทำ “แบบทดสอบ” ก่อนจึงจะได้ “บทเรียน”
พออ่านเจอประโยคนี้ผมเลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า ในชีวิตผมจนถึงวันนี้ผมมี “บทเรียน” เป็นของตัวเองบ้าง
และหนุ่มเมืองจันทร์ ก็ยังแถมประโยคปลุกใจสำคัญของ มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก เอาไว้ว่า “เรามักจะไม่ได้ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เพราะกลัวผิดพลาด เราลืมความจริงว่าการไม่ทำอะไรเลย คือสิ่งที่ผิดที่สุด ความเป็นจริงคือ ไม่ว่าเราทำอะไรก็จะมีปัญหาในวันข้างหน้า แต่ไม่ใช่ข้ออ้างให้เราไม่เริ่มต้นทำมันซักที ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่มาจากการที่เรามีอิสระที่จะล้มเหลว”
แถมสีจี้ผิง เองก็เคยกล่าวว่า “ปราชญ์ คือ คนสามัญที่ลงมือทำ ส่วนคนสามัญ คือ ปราชญ์ที่ไม่ลงมือทำ” จะเห็นว่าในมุมมองของสีจี้ผิงในเรื่องความต่างของคนเราไม่ใช่ “ความฉลาด” แต่เป็นการ “ลงมือทำ” ให้เป็นชิ้นเป็นอันต่างหาก ที่สร้างความแตกต่างที่แท้จริงให้คนเรา
นี่เป็นแค่บางส่วนในเล่มที่ผมเห็นว่าน่าสนใจและเกี่ยวกับชื่อหนังสือโดยตรง สิ่งสำคัญคืออย่ากลัวที่จะผิดในเรื่องที่คุณไม่รู้ เพราะคนเราจะรู้จัก “ถูก” ได้ ก็ต้องรู้ว่าอะไรที่ “ผิด” อย่าทำตัวเป็นปราชญ์ที่เอาแต่พูดสวยหรูวิจารณ์โลกไปเรื่อยๆ แต่จงเริ่มเป็นคนธรรมดาสามัญที่ลงมือทำเพื่อเรียนรู้ผิดถูกและปรับปรุงให้ดีขึ้นไปเรื่อยๆดีกว่าครับ
คงเหมือนเพลง Live and Learn ตรงท่อนเด็ดที่บอกว่า “อยู่ที่เรียนรู้ อยู่ที่ยอมรับมัน…” จะถูกหรือผิดชีวิตก็ต้องเรียนรู้กันไปครับ
อ่านเมื่อปี 2017